قسمت اول ( رباعیات )

ای آمده از عالم روحانی تفت
حیران شده در پنج و چهار و شش و هفت

 می نوش ندانی ز کجا آمده‌ای
خوش باش ندانی بکجا خواهی رفت

□

ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
بیدادگری شیوه دیرینه تست

ای خاک اگر سینه تو بشکافند
بس گوهر قیمتی که در سینه تست

□

ایدل چو زمانه می‌کند غمناکت
ناگه برود ز تن روان پاکت

بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند
زان پیش که سبزه بردمد از خاکت

 □

این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت
کس نیست که این گوهر تحقیق نسفت

هر کس سخنی از سر سودا گفتند
ز آنروی که هست کس نمیداند گفت

□

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است
در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

این دسته که بر گردن او می‌بینی
دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست □

این کوزه که آبخواره مزدوری است
از دیده شاهست و دل دستوری است

 هر کاسه می که بر کف مخموری است
از عارض مستی و لب مستوری است

□

این کهنه رباط را که عالم نام است
و آرامگه ابلق صبح و شام است

 بزمی‌ست که وامانده صد جمشید است
قصریست که تکیه‌گاه صد بهرام است

□

این یکد و سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب بجویبار و چون باد بدشت

 هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزیکه نیامده‌ست و روزیکه گذشت

 □

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دلفروز خوش است

از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

□

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است

 هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم‌نگاری بوده است